Όταν το πρωί της Κυριακής 5 Ιουνίου 1960 η κανονιοφόρος «Β.Π.Πλωτάρχης Χατζηκωσταντής», με κυβερνήτη τον Υποπλοίαρχο Πέτρο Δ. Μανώλο, μετέφερε στη Ζάκυνθο τα δύο φέρετρα με τα οστά του Ανδρέα Κάλβου και της δεύτερης συζύγου του Charlotte , δεν υλοποιόταν μόνο η ευχή του ποιητή για την επιστροφή του στην Πατρίδα και το εθνικό καθήκον απέναντι στον υμνητή της Επανάστασης του 1821, αλλά επίσης, η ελληνική κοινωνία εμπιστευόταν στον γενέθλιο τόπο και στην κοινωνία του, την φύλαξη και την προστασία των λειψάνων, αναγνωρίζοντας ίσως και κάποιο προβάδισμα έναντι άλλων τόπων .
Μέσα στο πανηγυρικό κλίμα της ημέρας, φαντάζομαι, πως κανένας δεν θα υποψιαζόταν το γεγονός της καταστροφής του μνημείου του, ύστερα από πενήντα ένα χρόνια . Γιατί στη σημερινή Ζάκυνθο συνέβη και αυτό.Το μνημείο που «εκ των ενόντων» (δηλαδή έτσι για να βγάλουμε την υποχρέωση ) στήθηκε στην περιοχή του σπιτιού που γεννήθηκε, να καταστραφεί από απροσεξία ( ; ερωτηματικό)και μαζί με αυτό και η όποια απόμεινε αξιοπιστία στις υποχρεώσεις της και η φήμη της Ζακύνθου ως τόπου πολιτισμένου, με ήπιους, ευγενείς και καλλιεργημένους πολίτες .
Το γεγονός επιτείνεται από τη στάση της ζακυνθινής κοινωνίας , η οποία αντέδρασε χλιαρά χωρίς να υπάρξουν εκ μέρους-της σοβαρές αντιδράσεις. Ο απόλυτος συνδυασμός της αδιαφορίας,της άγνοιας καιτης σιωπής. Κάθε μέρα που περνά η καταστροφή συμπιέζεται από την καθημερινότητα και υποβαθμίζεται. Ανέλαβε και ο αρμόδιος αντιδήμαρχος φίλος κύριος Άκης Α. Λαδικός να φροντίσει για την αποκατάσταση του μνημείου και να απαλλάξει τους πολίτες από τις ενοχές τους, καθώς χρόνια ανέχονται παρόμοιες καταστροφές … και δεν βαριέσαι . Κι ας λένε διάφοροι ρομαντικοί, πως η αντίδραση στην υποβάθμιση που μας σπρώχνουν είναι η στροφή στην πνευματικότητα , στην κυριαρχία των ιδεών και στην πολιτισμική αναβάθμιση. Άλλωστε ο Κάλβος υπήρξε ποιητής και δάσκαλος, άρα καθόλου χρήσιμος για την όποια εκμετάλλευση, με αποτέλεσμα να μη προκαλεί το ενδιαφέρον και τη στοργή κανενός , ούτε καν εκείνων που θεωρούν τους εαυτούς τους ανήκοντες στην όποια ηγεσία του τόπου .
Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι και ο Ποιητής της Αρετής, δεν αξίζει τέτοια κακομεταχείριση . Οι ποιητές αποτελούν σοβαρούς πυλώνες στη δημιουργία καλλίτερων κοινωνιών. Κι ακόμα, καταστρέφοντας ένα μνημείο καταστρέφονται κυρίως οι ιδεολογικές δομές ( πολιτικές, κοινωνικές, πνευματικές ) που αυτό δημιουργεί και μαζί υποχωρεί η αυτογνωσία , διαγράφονται οι ιδέες και τα ιδανικά από τη ζωή και τελικά υπονομεύεται το μέλλον. Κι αν το γεγονός χαρακτηρίστηκε ως «τυχαίο» και «ατύχημα» , και αν ο Δήμος ανάλαβε την αποκατάσταση, αυτό σε τίποτα δεν δικαιολογεί την κατάντια που παρουσίαζε ο χώρος από την έλλειψη φροντίδας και σεβασμού και την χρησιμοποίηση του ίδιου του μνημείου για πράξεις που τελικά προκάλεσαν την κατάρρευσή του.
Αναπόφευκτο, λοιπόν, είναι το ερώτημα : αφού σε αυτόν τον τόπο πλέον δεν γνωρίζουν και δεν μπορούν να διαχειριστούν το πολιτισμικό μέγεθος της παρουσίας ενός ακόμα εθνικού ποιητή , να προστατεύουν και να αναδεικνύουν τα ελάχιστα ενθυμήματά του , γιατί δεν επιστρέφουν τα οστά του στο κοιμητήριο της Αγίας Μαργαρίτας στο Louth, καθώς όλοι θα συμφωνήσουν πως θα ήταν καλλίτερα ο Κάλβος λησμονημένος από τους συμπατριώτες του κι έχοντας «εις ξένην γην τον τάφον», παρά ταπεινωμένος στη Ζάκυνθο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου